تحریر نو - تحسین "مصاحبه" از سوی منتقدان امریکایی

نمایش "مصاحبه" نوشته‌‌ی محمد رحمانیان و کار افشین هاشمی که به‌تازگی در آمریکا اجرا شده، تحسین محمد رحمانیان، افشین هاشمی و عاطفه نوری را از سوی منتقدان نیویورکی به‌هم‌راه داشت.

نمایش "مصاحبه" نوشته‌‌ی محمد رحمانیان و کار افشین هاشمی که به‌تازگی در آمریکا اجرا شده، تحسین محمد رحمانیان، افشین هاشمی و عاطفه نوری را از سوی منتقدان نیویورکی به‌هم‌راه داشت.

تحریرنو: نویدا استین از وب‌سایت Stage Buddy درباره‌ی این نمایش نوشت: با تماشای "مصاحبه" در جشنواره‌ی بین‌المللی فرینج نیویورک به یاد فیلم "نبرد الجزایر" (۱۹۶۶) و تصاویر تکان‌دهنده‌‌ی "جیلو پونته کورو" افتادم. نمایش‌نامه‌ی رحمانیان با حساسیتی مشابه آن فیلم نوشته و اجرا شده‌است.

وی پس از شرحی از نمایش می‌گوید: نوری و هاشمی بازیگرانی فوق‌العاده از ایران هستند. صدای هاشمی بسیار گویای حالات اوست و هر دو در ایجاد جنبه‌های جسمی و عاطفی شخصیت‌ها بسیار ماهر هستند. نوری در نقش "صفیه"، یک بیمار قربانی شکنجه، کاملا فرو رفته و هاشمی "نعیم" را به‌خوبی شخصیت‌پردازی کرده‌است. زندگی آسیب‌پذیر و موضع‌گیری به‌ظاهر دلاورانه یک جوان در انقلابی که معنای آن را درک نمی‌کند.

"وندی کویل" نیز در نقدی که در سایت "نیویورک تئاتر" نوشته، آورده‌است: محمد رحمانیان نمایش‌نامه‌ای درخشان نوشته که به‌خوبی توسط عاطفه نوری به انگلیسی ترجمه شده‌است. او به‌خوبی از زبانی هوش‌مندانه و شاعرانه‌ بهره گرفته و بسیار قوی به‌وضعیت قربانیان پرداخته است.

جملات گفت‌وگوکننده‌ها، به‌نوبت توسط دو بازیگر با صدایی محکم خوانده می‌شود. خوانش آن‌ها اندک‌اندک به‌یک الگوی قابل پیش‌بینی پرسش و پاسخ تبدیل می‌شود، که گاهی اضافی و یا غیرضروری است، چراکه تاثیر دراماتیک روایات قربانیان را شکسته و ریتم نمایش را کند می‌کند.

انقلاب الجزایر و به‌کارگیری شکنجه در آن، قطعا یکی از پس‌زمینه‌های موثر برای بررسی مسئله‌‌ی شکنجه در ۶۰ سال اخیر در مکان‌های گوناگون مانند عراق، گوانتانامو، افغانستان و روسیه است. "مصاحبه‎" ما را به تامل وامی‌دارد که شکنجه‌ی دو قربانی فوق نه تنها رخ‌ داده‌است، بلکه در حال حاضر در بسیاری کشورها اتفاق می‌افتد.

هم‌چنین "زاچری استوارت" از سایت "تئاتر مانیا" درباره‌ی نمایش نوشته است: محمد رحمانیان در نمایش‌نامه‌ی خود به دو فرد تنها و وحشت‌زده از انقلاب الجزایر می‌پردازد، این نمایش پس از اجرا در تهران به نیویورک آمد و به‌زبان انگلیسی اجرا شد.