تحریر نو - تكليف تنبک، بی‌تكلفی است!

سيامك بنايي متولد ۲۵ ارديبهشت ۱۳۳۶است.نوازنده خوش صحبت و دست به قلمي است.بعد از مرگ استاد پايور، چنان كم كار شده است كه مي توان گفت تقريبا جز در فرهنگسراي ارسباران،در جاي ديگر روي صحنه نرفته است.

"رنگ های هفت دستگاه"، "آلبوم راز باغ" اثری گوشنواز از سامان احتشامی و سیامک بنائی و همنوازی در آلبوم های "خجسته" (همراه سنتور سوسن دهلوی)، تدوین كتاب "آموزش تمبك" (اثر محمد اسماعیلی) و گردآوری مجموعه آلبوم های "سلسله عشق"، "صد سال تار" و "صد سال سنتور" از جمله آثار او هستند.

بنايي درباره شكل گيري دو آلبوم خود به نگارنده گفته است: "عمو(مجید) و پدر(سعید) سامان احتشامی هم مدرسه ای و هم محله ای های من بودند در دبیرستان "کیوان نو". بعد که من به امریکا رفته بودم خبرآمد که سعید با دختر همسایه بغلی ما ازدواج کرده است و سال ۱۳۵۶ خبری اومد که بچه دار شدند و من سال ۷۲ که تهران بودم،سعید احتشامی من را پیدا کرده بود و با ديدن فرزندش؛سامان احتشامي،اين ادامه دوستي منجر شد- بعد از چهار پنج ماه تمرین - به آن آلبوم« باغ به باغ»،بعد از یک سال هم شد "راز باغ" وبعد هم کار تعطیل شد!".

حميد رضا عاطفي،درباره سيامك بنايي معتقد است: "او از شاگردان برجسته آقاي محمد اسماعيلي است،كه سبك استاد تهراني را به جديت ادامه بدهد. فرهنگفر كه آمد سبك جديدي را پايه گذاري كرد،و بعد از آن موج جديدي از تنبك نوازان بعد از مرحوم فرهنگ فر راه افتاد،شاگرداني چون افقه و اخوان و ديگران به سبك جديد روي آوردند.از قديم هم آقاي بهمن رجبي شاگرد مرحوم امير ناصر افتتاح ،راه او را تكميل كرد.تاكنون بين اين هنرمندان، نقدهاي شفاهي و مكتوبي منتشر شده است.آقاي رجبي خط بطلاني كشيد بر كارهاي آقاي اسماعيلي و نوازندگي آنها را رد كرد."

وي درباره عمده اختلاف نوازندگان تنبك صاحب سبك ،چنين نظري دارد كه؛: "افق دوري كه مد نظر آقاي بهمن رجبي بود في نفسه قابل تقدير است.او تنبك را از نگرشي جديد به صورت كتابي مورد تجزيه و تحليل قرار داده است و نشانگر اين است كه رجبي فردي بسيار پ‍ژوهشگر است.و فراتر از يك ساز ريتميك تنبك به اين ساز نگاه كرده است.ولي نوع لحن و نقد ايشان مورد تاييد نيست.تكنيك هايي را جناب رجبي به تنبك نوازي افزوده است.اما خشت هاي ساختمان تنبك نوازي كه آقاي تهراني گذاشته است را بايد در نظر گرفت. آن تكنيك ها،در زمان خودش ارزشمند بوده است. سيامك بنايي،هم در مقابل صحبت هاي بهمن رجبي و فرهنگ فر،موضعي گرفته و گفته است ؛ تنبك همان ارزش هاي قديم را دارد.او با همان سبك اسماعيلي و تهراني تنبك نواخت.او شاگرد دل سپرده اسماعيلي است.تنبك نوازي او مبتني بر استفاده از پوسته و بدنه تنبك هم هست و به عبارتي ناخني زدن و نمايشي اجرا كردن را شامل مي شود، اما تنبك نوازي سيامك بنايي، تكلفي ندارد. ولي تنبك نوازان جوان ديگر، نمايشي نواختن تنبك را تا حد استقلال تنبك از سازهاي ملودي اجرا مي كنند."

اما سيامك بنايي،قائل به وجود سبك هاي تبنك نوازي نيست: "به نظر من،این ساز، از لحاظ شیوه نوازندگی،اعتبار نوازنده اش،فرهنگ نوازنده اش،تقسیم شده است به قبل از استاد تهرانی و بعد ازاستاد تهرانی.این ساز اینقدر ظرفیت ساختاری و اجرایی اش بالا نیست که بتوانیم سبک های مختلفی برای آن قائل باشیم.اینکه لهجه من با معلمم،اسماعیلی یکی است،باعث شایعه ای شده بود که نوارهایی که من تنبک زده ام را ایشان نواخته است!

نوازندگی های تنبک مثل لهجه است،مثل تار نیست که مکتب ایجاد کند.اصالت نوازندگی تنبک این است که براساس ریتم هایی ایرانی باشد،چهارمضراب،ضربی،پیش درآمد و رنگ.در جشنواره ها که برخی اوقات داور بودم می پرسیدم که ریتم های قوالی پاکستان یا با تبلا اجرا می شود، در کجای موسیقی ما مصرف می شود؟در صورتيكه ساده ترین میزان هاي ايراني ،میزان شش چهارم،را برخی از تنبك نوازان جوان،نمی توانند اجرا کنند."

هومن ظريف