تحریر نو - رفاقت و دوستی ملاک گرفتن سالن برای اجرا

حسین کیانی درباره‌ی دوری اخیرش از عرصه‌ی تئاتر گفت: ملاک اختصاص دادن اجرا به افراد بر اساس دوستی، رفاقت و چهره‌ها است.

حسین کیانی درباره‌ی دوری اخیرش از عرصه‌ی تئاتر گفت: ملاک اختصاص دادن اجرا به افراد بر اساس دوستی، رفاقت و چهره‌ها است.

تحریرنو: این کارگردان و نمایش‌نامه‌نویس درباره‌ی این‌که چرا به‌سراغ فعالیت جدیدی در تئاتر نرفته است گفت: مهم‌ترین علت کار نکردنم در تئاتر کمبود سالن و انبوه متقاضی است که باعث می‌شود کسانی مثل من که خیلی حوصله‌ی دوندگی ندارند از اجرای کار جدید پشیمان شوند.

وی ادامه داد: از سال قبل به سالن‌های مرکز هنرهای نمایشی و به دیگر سالن‌ها پیش‌نهاد کار دادم، اما جواب دادند که اجراهای‌مان شلوغ است. مهم این است که امروز مدیران سالن‌های دولتی، نیمه‌دولتی و خصوصی به این نمی‌اندیشند که تصمیم‌هایی که می‌گیرند و اجراهایی که در سالن‌های‌شان انجام می‌شود چه‌قدر می‌تواند به تئاتر فعلی ما کمک کند؟ اساسا ملاک اختصاص دادن اجراها به افراد عوض شده‌است و بیش‌تر بر اساس دوستی‌ها، چهره‌ها و رفاقت‌ها صورت می‌گیرد و این واقعا دردناک است.

کارگردان "مشروطه بانو" تصریح کرد: امروز دوستانی که در حوزه‌ی ادبیات نمایشی کار می‌کنند می‌توانند تجربه‌ی جدیدی را به تجربه‌های تئاتری کشور اضافه کنند و می‌توانند از نظر جریان هنری به تئاتر کمک کنند. اما اصلا این ملاک‌ها برای مدیران مدنظر نیست.

کیانی یادآور شد: من فردی هستم که از پایان سال ۹۰ تا الان هیچ درآمدی از تئاتر نداشته‌ام. مطمئنا دور افتادن از تجربه‌های جدید به روند کاری هنرمند لطمه می‌زند. مدیران علی‌رغم این‌که می‌گویند به‌دنبال کار تازه هستند اما می‌بینیم که دوباره کارهای سال‌های قبل در حال اجرا است و هیچ‌کس پاسخ‌گوی شرایط فعلی نیست.

این کارگردان درباره‌ی وضعیت مدیریت تئاتر ادامه داد: من صحبتم با مدیران دولتی نیست، چرا که تکلیف مدیران دولتی مشخص است،آن‌ها نمی‌خواهند به تئاتر کمک کنند. می‌خواهند تئاتر را به خود تئاتری‌ها بسپارند، اما این‌گونه سپردن غلط است، چون نیاز به بسترسازی دارد.

وی افزود: خود تئاتری‌ها باید به فکر بهبود شرایط تئاتر باشند و نقش دولت به‌عنوان نقش نظارتی بماند.

کارگردان نمایش "در شوره‌زار" با بیان این‌که اگر شرایط مناسب باشد به‌دنبال کار جدید خواهد بود، عنوان کرد: تئاتر مثل فوتبال است، چون نتیجه‌ی کار یعنی آن‌چه که هست، روی صحنه مشخص است. برای همین کارنامه‌ی همه معلوم است و چیز مخفی وجود ندارد.

او ادامه داد: بنابراین می‌شود با توجه به همین داشته‌های فعلی برنامه‌ریزی حداقلی را برای تئاتر انجام داد و از تجربه‌های که در جاهای دیگر وجود دارد استفاده کرد، اما این‌که ما نمی‌خواهیم تئاترمان را بررسی کنیم بحث دیگری است.

حسین کیانی در پایان گفت: ما دوست داریم کار کنیم اما شرایط برای کار کردن ما وجود ندارد.