در دومین روزجشنواره سلامت؛
پوران درخشنده: فیلمسازی خودنمایی نیست
کارگردان فیلم سینمایی "هیس دخترها فریاد نمی زنند" با اشاره به اینکه فیلمسازی خودنمایی نیست، گفت: اگر در ذهن این باشد که فیلمی بسازید تا خودتان را نشان دهید؛ اشتباه است، چرا که سینما عشق می خواهد.
تاریخ انتشار : سه شنبه ۲ شهريور ۱۳۹۵ ساعت ۱۶:۴۹
کارگردان فیلم سینمایی "هیس دخترها فریاد نمی زنند" با اشاره به اینکه فیلمسازی خودنمایی نیست، گفت: اگر در ذهن این باشد که فیلمی بسازید تا خودتان را نشان دهید؛ اشتباه است، چرا که سینما عشق می خواهد.
به گزارش تحریرنو ، کارگاه تخصصی تجربه فیلمسازی در حوزه سلامت با حضور پوران درخشنده و علاقه مندان این حوزه در دومین روز جشنواره و در سالن شماره یک پردیس چارسو برگزار شد.
درخشنده در ابتدای این نشست اظهار کرد: هیچ وقت حاضر نشدم به عنوان تهیه کننده یا کارگردان فیلمنامه ای بسازم که مورد علاقه ام نبود و همواره سوژه هایی انتخاب کردم که برایم دغدغه بوده و برای اینکه به خوبی به این دغدغه بپردازم سخت تلاش کردم.
وی با انتقاد از اینکه چطور می شود یک فیلمساز یا بازیگر در طول سال چند فیلم بسازد یا بازی کند، افزود: این اتفاق متاسفانه در سینما می افتد و اگر من امروز در حال ساخت فیلمی نبودم هیچ وقت به جشنواره سلامت نمی آمدم و از عشق به سینما با شما حرف نمی زدم.
درخشنده افزود: سینما مانند انتخاب فردی برای ازدواج است، باید به خوبی فردی که می خواهید با او ازدواج کنید را بشناسید، رفتارهای او را ببینید، با خانواده او حرف بزنید و بعد انتخاب کنید که می خواهید با او ازدواج کنید یا نه.
کارگردان فیلم سینمایی "هیس، دخترها فریاد نمی زنند" با اشاره به اینکه بین رشته پزشکی و سینما، سینما را انتخاب کرده و ۳۰ سال برای این انتخاب تلاش کرده، گفت: من انتخاب کردم که با زبان سینما حرف هایم را با مردم بیان کنم و در این ۳۰ سال لحظه ای نبود که برای کارهایم سختی نکشیده باشم و یا دست از تلاش بردارم.
درخشنده با بیان اینکه سعی کنید برای کارهایتان آدم اصلی را پیدا و با او ارتباط برقرار کنید، خاطرنشان کرد: برای خیلی از فیلم هایم بازیگرانی انتخاب کردم که درگیر سوژه باشند به طور مثال اگر شخصیت یک پسر ناشنوا را داشتم، خیلی راحت می توانستم از یک بازیگر حرفه ای بخواهم در نقش ناشنوا ظاهر شود که راحت ترین کار بود، اما این کار را انجام ندادم و برای بازی از یک پسر ناشنوا استفاده کردم، چون فکر می کردم این فیلم درباره ناشنوایان است و ناشنوایان باید سهمی از فیلم داشته باشند، باید رنج های واقعی یک فرد ناشنوا را به مخاطبان نشان می دادم.