تاریخ انتشار : دوشنبه ۱۶ بهمن ۱۳۹۶ ساعت ۱۳:۵۴

محمد حسین مهدویان با فیلمهای قبلی یک سبک جدید در فیلمسازی بدعت گذاری کرد و می توان به جرئت گفت مستند نگاری را حداقل در ایران به قبل و بعد از خود تقسیم کرد و حالا داستان گو تر و دکوپاژ سینمایی تر روایتی را می گوید از غیرت و دفاع از ناموس با قهرمانی به نام موسی با بازی هادی حجازی فر که می تواند الگویی سینمایی شود همراه با نامی ماندگار همچون حاج کاظم.

یک فیلم خوش ساخت باروایتی محکم و ریتم معقول که بی جهت آب و تاب نمی دهد،شور و حال می دهد به یک رابطه عاشقانه و یک جدایی و یک خودکشی از روی تن ندادن به خود فروشی و یک انتقام...

فیلم اوجش را که منتظریم، دیر آغاز می کند ولی اضافه بر سازمان هم به ما قبل اوجش نپرداخته است به وجد می آورد،مهیج است، واقعا متوجه نیستم که چرا با شعار دادن در سینما مخالفت می شود؟ چرا با جهان داستانی های سینمایی مخالفت می شود؟چه کسی گفته سینما واقعیت است؟مگر سینما واقعیت است؟قرار نیست که بخش کوچکی از سینما به اجاره واقع گرایان در اید و کم کم صاحبخانه شوند.

سینما مترادف با قهرمان پرور نیست و سبک های مختلف دارد ولی باور کنید قهرمان پروری هم باید بکند.

چرا سینمای بی قهرمان را تعریف مسلم هنر هفتم قرار داده اید ؟ حالا اگر بی قهرمانی مد شده که دلیل بر اخراج قهرمان نیست؟دقیقا وظیفه سینما در اصل همین است که قهرمان بسازد و مردم را امیدوار کند به پیدا شدن راه حلی.

و من در مانده ام از فهم کسانی که مسبب بی قهرمانی ها هستند و از سوی دیگر معترضند که چرا مردم نا امیدند..

بستر داستانی فیلم یک معضل اجتماعی است که اول بار مسعود ده نمکی در مستند فقر و فحشا بیانش کرد،اخیرا مستندی با عنوان پول و پورن با حمایت حوزه هنری ساخته شد که لاتاری روایت سینمایی شده این مستند است هر چند کارگردان بگوید هیچ ارتباطی نیست
واقعه ای که بیانش سیاه نمایی نیست سازندگان هم از خوردن چنین انگی فراری اند ،فیلمی ساخته اند تا قصه شان را بر این بستر بگویند و هشداری بدهند و تلنگری بزنند و در کنارش از جذب تماشاگر و سرگرم کننده بودن هم غافل نیستند.
حمید لازمی منتقد

 

RSS

پیوندها

ارتباط با ما

دربارۀ ما