تاریخ انتشار : دوشنبه ۱۶ بهمن ۱۳۹۶ ساعت ۱۴:۰۰

در سینمای جهان چند سالی می شود که سری فیلم های متعددی برمبنای شخصیت ها و حوادث واقعی ساخته می شود،مثلا وقتی حادثه گیر کردن معدنچیان در معدن طلا و مس سن خوزه کوپیانوپوی شیلی رخ داد و سی و سه نفر بعد از حدود دو ماه نجات پیدا کردند توسط خانم پاتریشیا ریگن فیلمی ساخته شد با نام سی و سه که این واقعه را ثبت تصویری کرد و البته معروفترین فیلم قصه گو بر بستر واقعیت هم که تایتانیک جیمز کامرون است که فاجعه اش را در بک گراند دارد و قصه احتمالا بی ربط و رخ نداده اش را در فورگراند ولی شما هم قصه جذاب را می بینی و هم همراه با شخصیت ها حادثه را مرور می کنی.

مصطفی کیایی روش دوم را انتخاب کرده و قصه ای داشته که باید با یک حادثه آتش سوزی گره می خورده و چه بهتر حادثه عظیم آتش سوزی پلاسکو که دقیقا یک سال و چند روز از آن فاصله گرفته ایم.

مهم نیست که قصه بعد از رخ دادن حادثه به ذهن کارگردان رسیده و یا برعکس،ولی دست مریزاد به نویسنده و کارگردان که اولا با سرعت عمل واکنش نشان داده و حتی در حد گذرا این واقعه را تاثیر گذار به تصویر کشیده است،همان اتفاقی که در سینمای ایران کم رخ می دهد و باید این جریان ادامه پیدا کند..

مصطفی کیایی در ساختار و کارگردانی فیلم به فیلم پیشرفت کرده است و در اینجا به اوج پختگی رسیده و سوژه سختی را هم در دست گرفته جدای کار سخت فیلمبرداری در شهر و شلوغی آن هم شلوغترین جاهای تهران به کار بردن بهینه جلوه های بصری و بازسازی پلاسکوی فقید و آتش زدن آن و بردن بیننده به درون واقعه و ادای دین به شهدای آتش نشان از دستاورد های ارزشمند فیلم هستند که قابل تحسین می باشد.
حمید لازمی منتقد

 

RSS

پیوندها

ارتباط با ما

دربارۀ ما